Duitsland

Zijpe

In 2007 kregen we van de burgemeester van de gemeente Zijpe een brief dat onze frettenopvang niet in het bestemmingsplan paste en dat we daar weg moesten. We kregen te horen dat we naar een industrie terrein moesten. Dat zagen we niet zitten met onze wasberen, stinkdieren, vossen, fretten, honden, pony's, ganzen, eenden en konijnen. Ook konden we niets kopen in Nederland en werden we bij de bank nog net niet uitgelachen. Maar In Duitsland leek alles mogelijk te zijn, we konden een hypotheek krijgen en een huisje kopen met een grote schuur en bijna een halve hectare grond.

Twee jaar later (2009) kreeg Wendy moeite met o.a. praten, we hadden op dat moment een hele lieve huisarts in Duitsland die ons zo snel mogelijk naar een gespecialiseerd ziekenhuis wilde hebben. Na enkele dagen werd ons verteld dat Wendy Multiple Sclerose had. Ik kan hier nog wel een website over schrijven maar dat heeft Wendy zelf al gedaan op http://www.nice-weather.com/. Het werd voor het hele gezin een bizarre tijd. Vaak ziekenhuis bezoek, kinderen die hun moeder miste en ik probeerde de boel draaiende te houden. Boodschappen doen was ondertussen voor mij niet meer mogelijk. Het lopen koste te veel moeite, de dieren moesten verzorgt worden, de kinderen van en naar school, etc. en al mijn energie was gewoon op. Mijn geheugen ging achteruit en het concentreren was echt hopeloos. Gelukkig kregen we hulp van opa en oma, die deden de boodschappen en het eten en haalde en brachten regelmatig de kinderen van en naar school.

Na verloop van jaren kreeg Wendy dankzij het dieet van dokter Swank de MS behoorlijk onder controle. We zijn Dr. Swank heel erg dankbaar voor deze kans.

Ondertussen werd het voor mij steeds moeilijker om rechtop te zitten en te lopen. Het auto rijden werd steeds zwaarder en rijden op de zitmaaier ging ook niet meer. Langzaam maar zeker ging het inleveren verder. Door de ervaringen met Wendy in Duitse ziekenhuizen wist ik één ding zeker ik ga nooit maar dan ook nooit naar een Duits ziekenhuis. Ik heb namelijk een hekel aan autoritair gedrag en ik laat niemand tegen mij schreeuwen. Met mijn steeds erger wordende rug en heupen waardoor het zitten zo moeilijk werd is het voor mij ook niet mogelijk om tot zelfs 4 uur in een wachtkamer te zitten zoals gebruikelijk. Maar ook het maken van een afspraak is een catastrofe in Duitsland, meestal de hele week aan de telefoon om maar iemand te pakken te krijgen. En vaak krijg je dan een afspraak voor over 6 tot 24 maanden, tenzij je particulier verzekerd bent…

PLS

Na veel gedoe ben ik één keer naar een Duitse neuroloog geweest. Na een tijd lang vertoeven in de wachtkamer mocht ik op audiëntie, terwijl ik schoenen met beugels heb omdat mijn voetheffers het niet doen moest ik op mijn hielen proberen te staan. Dat kan niet, dat kan ik al jaren niet waarop ik een reactie krijg alsof ik niet mee wilde werken. Dan gaat hij achter me staan om plots aan mijn schouders te trekken. Maar ik kan niet snel genoeg meer reageren dus val ik zonder reactie gewoon achterover. Daarna maar weer een EMG van mijn benen wat niets opleverde en toen was ik helemaal op. Alles ging langs mij heen en mijn benen hadden het helemaal opgegeven en verder was ik zo stijf als een plank over mijn hele rug tot en met mijn nek en schouders. De neuroloog die ook psycholoog was raakte zo in de stress dat hij Wendy de opdracht gaf om de auto voor de deur te rijden en mij er in te proppen, zelf verstopte hij zich in een kantoortje en ik heb nooit meer iets van de man vernomen. Een Duitse dokter die iets niet weet dat kan natuurlijk niet pfff